Het begin, vertrekken of niet?

Voor mij is alles begonnen op vrijdag 20 januari 2007. We waren op weekend met een aantal gezinnen en ’s avonds zitten we gezellig wat te drinken. Ludwig vertelt zijn verhaal over een bouwkamp in Congo. Ik moet toegeven mijn oren stonden meteen gespitst. Zin om mee te gaan? Wel, euh, wat is de bedoeling? Een gevangenis te bouwen. Ik krijg het verhaal te horen van Jan De Cock en de kelders van Congo. Ik ben eigenlijk dan al verkocht. Afrika, Congo, de zin groeit met de seconde. Mijn vrouw ziet me smelten. Na wat gereken, bedenkingen en overwegingen nemen we de beslissing. Ik ga mee. Dit is de start van een geweldig avontuur. De dag daarna sta ik in de Carrefour en zie het boek ‘De kelders van Congo’ liggen. Ik lees het in één ruk uit. De motivatie groeit, al heb ik op dat moment geen flauw idee in wat voor een avontuur ik mij stort.

Er volgen een aantal vergaderingen waar ik eerlijk gezegd niet meteen wijzer van word. Het komt voor mij allemaal nogal chaotisch over. Maar ik vertrouw er op dat het wel in orde zal komen. De maanden glijden voorbij, het is tijd om in actie te schieten. Reispas, spuiten en aanschaf van allerlei spullen. Er komt meer bij kijken dan ik dacht, maar ik ben helemaal klaar als wij de laatste 14 dagen van augustus op vakantie vertrekken met ons gezin. Alleen het visum voor Congo nog en dan moet het in orde zijn. Maar daar gaat het dus allemaal een beetje fout. Midden in onze vakantie krijg ik een telefoontje van Ludwig met mededeling dat er nog van alles moet gebeuren voor het visum. Pasfoto’s, papieren invullen en ondertekenen. Het is vrijdag en woensdag moet alles binnen zijn. Ik slaag in paniek, niet een klein beetje, heel veel zelfs. Hoe moet ik dit georganiseerd krijgen vanuit Frankrijk. Mijn reispas had ik al als voorzorg aan Ludwig gegeven. Snel op zoek naar een internetcafé. Papieren afprinten, pasfoto’s laten trekken, 2 maal (eerste keer verkeerd formaat), snel naar de post en nog net op tijd om het via europost te laten vertrekken. M.a.w. een namiddag werk en vier maal het gevoel gehad dat ik de congoreis aan mijn neus zag voorbij gaan. Gelukkig heb ik dan een pracht van een vrouw die niet opgeeft. Oef, alles in orde krijg ik als bericht van Ludwig. Wij kunnen weer verder met onze vakantie. Maar nog houdt het niet op. De twee laatste dagen van de vakantie blokkeert mijn rug volledig. 10 dagen voor het vertrek naar Congo kom ik niet meer recht. Ik vloek, tier, ween en verlies alle moed. Het zal toch niet waar zijn. Ik lap mij met de nodige medicijnen op om heelhuids uit Frankrijk terug te keren. Meteen dokter raadplegen en twee stevige bezoekjes aan de chiropractor en ik word klaargestoomd om te kunnen vertrekken. Mijn lichaam komt terug in zijn gewone doen. Ik kan dan toch vertrekken naar Congo als er tenminste geen oorlog uitbreekt. Daar gaan we weer, allerlei informatie over de toestand in Congo vallen in mijn mailbox. Ik word er niet wijzer van, in tegendeel, super verward word ik bij dit soort gedoe. Op de laatste vergadering krijgen we te horen dat er mensen afhaken. Zeer begrijpelijk, ieder moet voor zichzelf beslissen wat er mogelijk is. Ik blijf er in geloven dat het allemaal ok is. Zeker uit de mails van Jan D.C. blijkt dat alles rustig is. Toch zal de spanning blijven hangen tot op de dag van het vertrek. De laatste spullen worden ingepakt, nog eens alles checken en ik ben klaar om te vertrekken. Toch nog eens checken… waar is mijn geel boekje?