Dag 2

Dinsdag 11 september 2007

Van Kampala naar Beni

Rek, strek en plaspauze.

We stappen terug de bus in voor een rit van 7 uren richting grens van Congo. We vertrekken in het duister en langzaam krijgen we zicht op het land Oeganda. Drukte alom in Kampala. Geuren en kleuren duiken op tijdens een prachtige zonsopgang. Meteen valt er regen uit de lucht, het is namelijk regenseizoen. We rijden tegen 100 tot 120 per uur met de radio vollenbak. Overladen vrachtwagens, brommers, fietsers en voetgangers, alles gaat hier kris kras over deze highway vol putten en verkeersdrempels. Als voormalige Engelse kolonie rijden ze hier links en dat zorgt voor ons gevoel voor hachelijke toestanden. De remkwaliteit van deze bus is trouwens zeer twijfelachtig. Af en toe lijkt een botsing onvermijdelijk maar op de één of andere manier komt het altijd goed. Een rotsvast Afrikaans vertrouwen denk ik. Oeganda ziet er behoorlijk uit, overal stenen huisjes en volop activiteit. We rijden doorheen een prachtig natuurpark. Bavianen hangen rond op zoek naar eten en in de verte duiken er af en toe dieren op. Aan de grens van Congo gekomen, na een rit die altijd langer is dan men je verteld, vliegen we van het ene hutje (kantoor) naar het andere. Stempeltje hier, stempeltje daar… en overal veel bekijks. Net over de grens eten we frietjes met vis. Ja, zelfs ik eet vis. We laten de Oegandese bus achter ons en stappen over in de bus van het bisdom Butembo – Beni. We stappen als het ware in een grote aquarium, heel veel congolezen zullen verbaasd opkijken naar deze bus vol blanken.

Aan de grens, drukte van jewelste.

We worden verwelkomd door Roger en zijn kompanen van de commission justice et paix. Congo is heel anders dan Oeganda. De asfaltwegen houden op te bestaan éénmaal de grens voorbij. Vanaf dan rijden we over verharde zandwegen met vreselijk smalle bruggetjes. Overal zie je lemen hutten met rieten daken. Mensen zijn aan het werk, de harde grond wordt bewerkt. Ze rechten zich op om de bus met blanke geesten te bekijken. Ze wuiven en roepen enthousiast. We rijden net als popsterren door dit prachtig land. Onderweg komen we voortdurend de overladen vrachtwagens tegen. Niet te geloven hoe zij hier kunnen rijden. En dat ze niet altijd blijven rijden wordt al snel duidelijk. Overal platte banden en ééntje is zelfs helemaal omver gevallen. Er is discussie of we deze mensen niet moeten helpen. Maar de Congolezen in onze bus geven aan dat het niet nodig is. Toch blijven er mensen morren. Het zal een hele aanpassing zijn voor ons westerlingen om ons westers denken los te laten en mee te gaan in een totaal andere cultuur.

Het aquarium der blanken.

We rijden Beni binnen in het donker. Een uitgebreide maaltijd staat op ons te wachten. Snel onze slaapplaatsen verdelen, even nog wat keuvelen bij een pintje bier… Karibu…. Welkom in Beni. We duiken onze eerste nacht in Congo.

Bijna in Beni aangekomen, Congo is een prachtig land.