Dag 6

Zaterdag 15 september 2007

Trouwfeest in Butembo

Vandaag vroeg op om te vertrekken richting Butembo. Ik sta op met een gevoel van even genoeg Congo. We rijden met de bus door een werkelijk prachtig landschap maar het voortdurend aangekeken voelen vind ik zeer lastig. Vandaag vind ik het moeilijk om te verdragen. Wat moet het zijn om als vluchteling bij ons rond te lopen. De ogen steken als het ware op mijn huid. Ook het voortdurende geluid van de toeter van de bus die iedereen van de weg moet jagen is vervelend. Als toemaatje heb ik ook last van de gevreesde diarree. Ik zit in de kakkershoek zoals ik het hier te horen krijg. Met wat immodium is het allemaal controleerbaar. Ik heb duidelijk last van de Congo-blues. Aangekomen in Butembo, rijden we naar de residentie van de bisschop. We worden verwacht om het geld voor het project te overhandigen aan de bisschop. Protocol, protocol en nog eens protocol. Ik zal het deze dag nog veel mogen horen. Na ons bezoek rijden we door naar het huwelijk van Vincent met zijn schone.


Het mag gezegd, het is een mooie bruid. Het swingt wel in de misviering maar ik had mij het toch anders voorgesteld. Het blijft een wat ingehouden feestsfeer. Het barst niet echt los, duidelijk met een verkeerde verwachting naar dit gebeuren gekomen. Het is dan ook tamelijk absurd voor mij als ik merk dat het koppel er verre van happy uitziet. Blijkbaar traditie, ze zijn verplicht om zuur te kijken, want als je teveel geluk toont zou het wel eens kunnen dat je geluk ontnomen wordt… Deze bizarre constructies zullen nog meer opduiken de hele dag door. Toch zitten we duidelijk tussen de nieuwe yuppie generatie van Congo. Foto’s trekken in de meest excentrieke villa uit heel Butembo. Er wordt in mijn gevoel ook hier geld over de balk gegooid als het op trouwen aankomt. We verhuizen naar de feestzaal. Daar start het trouwfeest vol van protocol en protocol. Mijn maag heeft duidelijk last van de prot-ocol. We lopen er een beetje verloren bij. ’s Avonds rijden we naar een boites. Een plaatselijke discotheek om het feest voort te zetten. Voor mij begint het feest pas nu. Ook hier swingt het niet de pan uit. Bij ons in de groep daarentegen zit de vlam wel in de pan. Na een weekje Congo is er nood om stoom af te blazen. Om 21 u wil de burgemeester dat we omwille van veiligheidsredenen, terug keren naar onze slaapgelegenheid. Tijdens de busrit gaan we totaal uit onze bol… Bij nog maar eens een copieuze maaltijd heb ik met Jan en Ben nog een interessant gesprek over ons verblijf en de mogelijkheden voor de komende week. De honger naar meer confrontatie met de realiteit van Congo is weer groot. We willen aan de slag gaan.