Toppunt van ironie!
Het licht breekt door het rumoer van de nacht. De dag brengt ons het verhaal van het nachtelijke lawaai. Dit is ironie ten top. Deze nacht is een man aan ons huisje over de poort geklommen en meteen aangepakt door onze beide politiemensen. Deze 2 vertellen fier dat ze een inbreker hebben betrapt en in een fel gevecht hebben ze hem kunnen vast boeien.
2 sandalen en warrige tekeningen in het zand zijn getuige van een heftig gebeuren. Geef toe, dit voelt bizar aan. Onze aanwezigheid brengt een man naar de gevangenis. Ik wandel op een dunne lijn van recht en onrecht. De man verklaart aan de politie dat hij dronken was en zich van deur had vergist. Hij verdwijnt in het cachot, de plaats die we 2 dagen eerder vol verontwaardiging hebben bezocht. Een plaats waar menselijkheid ver zoek is. Wat er met de man verder is gebeurd is onduidelijk. We krijgen het bericht dat hij vrijgelaten is. Maar zeker zijn we niet. Dat hij een flink pak slaag heeft gekregen is wel duidelijk. Brengen we zijn sandalen of niet? De vraag zal nooit worden beantwoord. De man blijft in de anonimiteit.
Overleg, nooit gebeurd... vandaag wel.
Het gebeuren weerhoudt ons niet om weer aan de slag te gaan. Mensen vertrekken naar de werf om de werkzaamheden verder te zetten. Ben en Ludwig gaan verder opzoek naar de juiste prijs van kasserollen, dakgoten, reservoirs, enz… De drang naar concrete verwezenlijkingen na de dag van gisteren is groot bij deze heren. Ik blijf achter om nog wat te recupereren. Alhoewel, ik ben getuige van een bijzondere bijeenkomst. Uit het niets is op 2 dagen tijd een vergadering bijeen geroepen met alle betrokken partijen die werkzaam zijn in de gevangenis. Een droom, dit is nog nooit gebeurd. De Monuc, mensen van de commission, de directeur, de eerste schepen, dokters, vrijwilligers, verantwoordelijken voor hygiëne… ja, zelfs de procureur is aanwezig. Ze bespreken de volgende punten: voeding, hygiëne, medische verzorging en samenwerking tussen de verschillende organisaties. Jan D.C. is werkelijk geraakt door dit gebeuren. Ondertussen duiken Ben en Ludwig weer op. De aanwezigheid van de mensen op de vergadering versnelt een aantal processen. We krijgen een contactpersoon aangeboden i.v.m. het regenwaterproject.
Plotseling lijkt er van alles los te komen en in gang te schieten. Ik ga met Ludwig en Ben op stap om de kasserollen aan te kopen. Ludwig zijn meesterschap in onderhandelen over de prijs gaat in perfecte combinatie met Ben zijn zin voor vrolijke afbiedingsrituelen. Hij geniet van het cultuurspel tussen mensen. We vragen tevens de prijs voor 400 metalen borden. Plastiek borden ziet de directeur van de gevangenis niet zitten. Bij het minste rumoer zullen ze sneuvelen. De man in de winkel ziet geweldige kansen, de dollars rollen in zijn ogen. Hij verkoopt 5 kasserollen en misschien ook nog 400 metalen borden. Hij belooft op zoek te gaan naar de beste prijs. Bij het buiten gaan ontdekt Ben de naam van de winkel. Rafiki, staat er op een klein bordje boven de deur. Het moet weer lukken, Rafiki, het zal wel zo moeten zijn. We wandelen met 5 in elkaar gestapelde kasserollen door Beni, richting gevangenis. De blikken van de mensen zijn wonderbaarlijk. Wat lopen 3 witten met kasserollen door de stad. Vooral de vrouwen giechelen met dit geweldig zicht. Of is het met de witte benen…
Aan de gevangenis is het wachten op de directeur. De bewakers vinden dit wel goed, nieuwe kasserollen voor de gevangenen, maar wij hebben ook niets. Luidt het verdict. Bij aankomst van de directeur wordt besloten 2 potten nog niet af te geven en opzij te houden. Deze worden bewaard door de directeur. We trekken met de 3 grootste kasserollen de gevangenis in. De gevangenen juichen, Ze drommen in dichte rijen rondom ons heen. Het is alsof ze het niet willen geloven. Na zoveel beloftes en vragen wordt er echt gehandeld en brengen 3 blanken nieuwe kasserollen binnen. Meteen ook de ontgoocheling…. Waar zijn de 2 andere kasserollen. Bij de directeur. Onbegrip, de directeur is niet te vertrouwen, hij zal ze verkopen. De capita grijpt in, hij brengt het rumoer tot stilte. We trekken een aantal foto’s, de gevangenen houden de potten vast alsof ze een grote medaille hebben gewonnen.
Hopen dat er iets komt!
Na de foto’s komen de vragen naar eten, naar hout, naar zoveel… We zeggen dat we proberen zoveel mogelijk te verwezenlijken. Bij het buiten gaan voelen we dat we oplossingen moeten brengen die in het belang zijn van alle gevangenen. Sigaretten uitdelen behoort voor ons tot het verleden, we zoeken vooral structurele oplossingen. We zeggen nogmaals tegen de directeur dat de 2 andere potten aan de gevangenen toe behoren. Hij verzekert ons in een relaas van 10 minuten dat hij borg staat voor deze 2 potten. We keren terug met een goed gevoel, al was de bijdrage maar klein, 5 potten, het doet toch deugd. ’s Avonds brengen we ons verhaal terug in de groep. Het wordt op gemengde gevoelens onthaald. Sommige mensen van de werf hebben het gevoel dat zij onnuttig werk doen. Dit was zeker onze bedoeling niet. Ook vertellen we het verhaal van Jossé die zwaar ziek is geworden door een malaria-aanval. We hebben geprobeerd haar te verzorgen. Hilde heeft haar laten rusten in haar bed. Andere zijn op zoek gegaan naar medicamenten. Père Aurilien was het allemaal niet eens met onze hulp. Hij stuurde Jossé naar de dokter. Het is moeilijk om mensen te helpen, we weten er eigenlijk toch niet zoveel van. We moeten ervoor waken dat deze mensen met onze hulp niet nog meer in de problemen komen. Met dit gevoel ga ik slapen… Verdomd niet simpel, ik wil wel van alles, maar klopt het allemaal wel?
Maison Rafiki, onze winkel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten