Zondag 23 september 2007
100 jaar en 7 uur zitten
Vandaag is het zover, 100 jaar evangelisatie in het bisdom Beni-Butembo. Van over heel het bisdom stromen zusters, broeders, priesters en al wat kerkgevoelig is Butembo binnen. We staan klaar om een lange viering aan te gaan. Er wordt druk gespeculeerd over de lengte van de viering. Er worden zelfs weddingschappen afgesloten. Tijdens het ontbijt ontstaat er nog een hele discussie over het nut van deze dag en van deze reis. Ik moet toegeven dat ik het niet meer aankan dat alles in vraag gesteld wordt en zo iedereen in de groep aan het wankelen brengt. Gelukkig vangt de groep dit nog goed op en valt ze niet uiteen.
Vlak voor ons vertrek naar de viering valt Ingrid R. ziek. Misselijk, overgeven en diarree. Het ziet er allemaal erg beroerd uit, maar met de nodige rust zal het wel lukken denken wij. Dat is gerekend buiten een grote club bezorgde Congolezen. Het levert hectische toestanden op. Meteen staan er 8 mensen in de kamer van Ingrid en iedereen moet zijn mening kwijt. Ze moet naar het ziekenhuis wordt er gezegd. Er wordt van alles geregeld, iedereen zegt wat Ingrid moet doen, maar aan Ingrid wordt zelf niets gevraagd. Toch geeft zij aan dat het allemaal wel in orde komt. Laat mij rusten a.u.b. We geven aan dat het onze verantwoordelijkheid is en de Congolezen druipen af. Jan V.I. blijft bij haar. Achteraf zal blijken dat ze snel hersteld zal zijn.
Ze zijn er allemaal en het zijn er veel.
Hup de jeep in, richting voetbalveld Butembo. Er heerst een drukte van jewelste. We rijden de VIP-parking op. Ja, wij behoren tot de eregasten van dit feest. We wringen ons door slijk en mensen en bijna wordt er nog een Gsm gestolen. Het voetbalveld stroomt vol met mensen, stoelen en paraplu’s. We krijgen plaats op het podium en kijken uit op een gigantische massa mensen.
Het feest is hier volop aan de gang. Een mix van geluiden, gezangen en dansen draait op volle toeren. Elke noot, elk instrument, elke stem apart klinkt precies verschrikkelijk vals, maar het geheel klinkt dan weer wonderbaarlijk mooi. Een hele resem gewaden passeert de revue. Het is de start van een 4 uur durende viering badend in een mix van katholieke traditie en inlandse cultuur. Tijdens de viering krijgen we het bericht dat Ludwig en Ben veilig thuis zijn aangekomen. Dat doet deugd. Na de viering breekt het meest ellendige moment van de dag aan. 2 uur en half toespraken in het swahili worden in onze uitgehongerde magen gesplitst. Ik ben blij dat ik er niets van begrijp, zo hoef ik tenminste niet alles te volgen. Resultaat net geen 7 uur stoel zitten in naam van 100 jaar evangelisatie. Olé! Na de viering kruipen we het podium af. We worden overvallen door een massa kinderen en jongeren. Onvoorstelbaar. Heel de massa zet zich in beweging, we worstelen ons door de wuivende en grijpende handen. Hier zijn tussen 10.000 en 15.000 mensen aanwezig, ik kan je wel vertellen dat je in deze massa als blanke echt wel opvalt.
We gaan terug naar de zaal waar we vorige week zaten voor het trouwfeest. Weer een symbolische maaltijd op een stoel zonder tafel en lekker met de handjes eten. Het Congolees feesten ligt mij niet zo. Het lijkt wel of er rem op zit die de werkelijke feestvreugde onderdrukt. Ik ben doodop van het stoel zitten.
We wringen ons door de massa.
’s Avonds is er na de zoveelste maaltijd nog een moeilijk gesprek in de groep. Twijfels en niet begrijpen vormen een bizarre cocktail met veel, veel te veel vragen. 1, 2,3 piano brengt gelukkig ontspanning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten