Dag 18

Jossee, Ingrid, Ingrid, Lotte, Mado, Tom (Studieproject)

Donderdag 27 september 2007
Terugreis naar Kampala

We kruipen voor de laatste keer uit onze sarcofaag, het is onze benaming voor ons bed. De matrassen zijn letterlijk weggesmolten en we lagen in een diepe put te slapen netjes overtrokken door een muskietennet. In hoog tempo worden de laatste spullen ingepakt en verdeeld. We geven ons laatste souvenirs aan onze Ezechiël en aan de 2 politiemannen die ons 3 weken lang hebben bewaakt. De 2 agenten vliegen op de spullen, ze trekken en duwen om het beste eruit te halen. Het blijft wederom een bizar gezicht. We nemen afscheid van hen en rijden voor de laatste keer richting Palais om te ontbijten. Na het ontbijt volgt een ontroerend afscheid van de mensen die 3 weken lang ons hebben verzorgd met alles wat ze in hun mars hadden. Voor Jossé valt het afscheid zwaar. Ze wil niet dat we vertrekken. We beloven haar dat we haar zullen blijven steunen in haar studies. De laatste foto’s en nog een afscheidsgebed van een dronken politieagent zijn het signaal voor het vertrek. We verlaten Beni richting grens waar een bus in Oeganda op ons staat te wachten. We rijden nog éénmaal door het prachtige Congo. Het is werkelijk een prachtig land, de wonderschone natuur legt zich voor de laatste keer vast op mijn netvliezen. Onderweg worden we nog een keer geconfronteerd met de gekte van dit land. We passeren een omvergevallen vrachtwagen.

Zowel op de heenreis als op de terugreis vallen ze om.

Blijkbaar is er geen reden tot paniek. Ze wachten rustig op hulp, van wie of waar die moet komen is niet duidelijk. De slaap overmant mij, de vermoeidheid en de intensiteit van leven in Congo kruipt hier onder je vel. Mijn hoofd schudt heen en weer en ik word weer wakker in een waaier van stof met mijn hoofd half buiten het raam. We hangen van kop tot teen onder het stof. Stofbijten, Congo tot de laatste centimeter. Aan de grens, het zoveelste ritueel van paspoorten, in en uitschrijven. Papiertjes invullen en weer wat dollars lichter. Het went. We nemen afscheid van de mensen van de commissie. Een laatste drank als eerbewijs. We stappen de bus in en doorkruisen Oeganda richting Kampala. Eindelijk weer asfalt onder de wielen, wat een luxe. De roes en de slaap nemen mij weer op sleeptouw. Ik zweef door Oeganda tot de duisternis zich aandient, nog 40 km tot in Kampala. We gaan terug overnachten bij Zuster Jane. Een heerlijke maaltijd en een evaluatierondje in de groep zijn de laatste wapenfeiten van de dag. Tijd voor een intense slaap, alhoewel, een feestgedruis houdt mij wakker en als het licht wordt beginnen de minaretten hun gebeden te spuien… een heerlijke douche doet gelukkig wonderen.