Het vertrek
Maandagochtend 7.30u, we staan in de file richting Brussel, op weg naar de luchthaven van Zaventem. Mijn zoon Maarten is opgewonden. Naar Zaventem gaan is voor hem een avontuur. Dochter Iemke lijkt wat stiller. Vake gaat lang weg, maar hoe lang is lang? Het is moeilijk voor haar om dit hele gebeuren te plaatsen. Bij mij wisselen spanning en rust in snel tempo elkaar af terwijl mijn vrouw Karin vol trots achter het stuur zit. Zo voel ik het toch aan. Het is ons toch gelukt, flitst er door mijn hoofd. Karin heeft mij geweldig gesteund in al die ogenblikken van twijfel over het mee kunnen gaan of niet. Terwijl ik het in mijn hoofd regelmatig niet meer zag zitten, trok zij de situatie recht. In de vertrekhal van de luchthaven gaan we naar de verzamelplaats in de buurt van een beeldhouwwerk. We zijn meer dan op tijd. Eén voor één komen mijn medereizigers toe, al wil dat niet voor iedereen zo goed lukken. Bij het inchecken zijn we nog niet compleet. Jan B. laat op zich wachten. Ik test voor de eerste keer de Congolese gedachte: Het komt wel in orde. En wat blijkt: het komt in orde. Afscheid nemen blijft iets moeilijk, het is nooit genoeg en het duurt zo lang. Tot je weg bent en elkaar niet meer ziet, dan voelt het veel te kort. Een laatste knuffel, een laatste keer wuiven. We zijn uit elkaars gezichtsveld, nu ben ik helemaal vertrokken.
SN 481 is de vlucht die ons naar Entebbe zal brengen. H41 is mijn zetel. Net als ik hem gevonden heb, staat mijn buurman recht en spurt het vliegtuig uit. Hij had blijkbaar zijn laptop ergens laten staan. Onze groep zit verspreidt over het vliegtuig. Even checken waar iedereen zit. Ik installeer mij in de zetel net op het moment dat mijn buurman opgelucht met zijn laptop komt aangewandeld. Hij blijkt een Amerikaan te zijn met een grote bekeringsdrang. Hij noemt zich een nieuwe priester en bijstaander in geloof. Hij is lid van één of andere swingende evangelische kerk uit Amerika die zich volop in Afrika wil nestelen. Ik krijg een hele uitleg over het voorbij gestreefd zijn van het Katholieke geloof. Ze noemen zichzelf een nieuw licht in het christelijke geloof. Het is een nieuwe kerk met een vleugje rock & roll, zegt hij. Hij is onderweg naar een meeting van gelovigen uit Oeganda. Een bijeenkomst van 75 man kom ik te weten en zijn grotesk bekeringsverhaal smelt. Maar we zullen groeien, zegt hij. Ik probeer ons project uit te leggen. Hij knikt heel begrijpend. Ja, ja, wij doen ook veel voor gevangenen en daar eindigt mijn verhaal.
Vliegen, het blijft in mijn gevoel een absurd gegeven. Heel hoog in de lucht in een blikken doos. Je reist over een heel deel van de wereld zonder iets te zien. De tussenlanding in Kenia brengt het eerste contact met Afrika. Passagiers stappen uit en een groep vluchtelingen vult het vliegtuig. Ze zijn onderweg naar Amerika.
Vliegen, het blijft in mijn gevoel een absurd gegeven. Heel hoog in de lucht in een blikken doos. Je reist over een heel deel van de wereld zonder iets te zien. De tussenlanding in Kenia brengt het eerste contact met Afrika. Passagiers stappen uit en een groep vluchtelingen vult het vliegtuig. Ze zijn onderweg naar Amerika.
Aankomst in Entebbe met een wat minder zachte landing. Meteen schudden ze 80 $ uit onze zakken voor een visum van 1 dag Oeganda. Een hartelijk welkom van Jan D.C. in de duisternis van Entebbe. Ik ben blij dat jullie er zijn!! We nemen een bus richting Kampala om daar te overnachten in een verblijfplaats van de zusters. Een kleine maaltijd en dan naar bed voor een korte nacht. Om 1 uur gaan slapen en om 5 uur weer op. Een schoonheidsslaapje…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten